Stampvoetend ijsbeert hij door de schaarsverlichte huiskamer. De houten vloerplanken zuchten onder het geweld. Zijn lange beweeglijke gestalte wordt achtervolgd door dansende schaduwen op de muur.  " En ik MOET elke dag naar Mam!". Met een roodaangelopen gezicht en een schelle stem schreeuwt Arend het uit. Hij kijkt boos naar Berend die hem ogenschijnlijk rustig gade slaat vanachter zijn dampende bord met Hollandse pot.

"Van wie moet dat dan?", probeert Berend voorzichtig terwijl hij het antwoord eigenlijk al weet. Hij slaakt n diepe zucht. Wat jaren geleden begon als een actie voor een goed doel: ‘Adopteer een moeder!’ is nu een blok aan het been van hun relatie. Angie is een warm en enthousiast moeke dat door haar eigen kinderen in de steek is gelaten. Het hart van Arend liep over van medelijden. Hij zou en moest haar adopteren als zijn ‘moeder’. Angie vult de enorme leegte die de overleden moeder  van Arend heeft achtergelaten.  Ze hebben regelmatig contact. Maar Arend wil steeds meer. Als een plichtsgetrouwe ‘zoon’ gaat hij elke dag naar zijn ‘moeder’.

“Dat houdt haar staande, snauwt Arend. Zijn staalblauwe ogen zijn zo kil als ijs. “Dacht je dat ze net zo vrolijk zou blijven als ze mij opeens niet meer had?”.

"Misschien wel vrolijker". Ongemakkelijk probeert Berend de spanning te breken en telt nauwgezet het aantal spruiten op zijn bord. Hij is verdeeld door wanhoop, verdriet en medelijden. Wat begon als een leuk sociaal experiment, is uitgemond in stalkgedrag van zijn vriend, Angie heeft Arend beleefd gevraagd niet meer zo vaak te komen maar dat is tegen dovemansoren. “ Je weet niet wat je zegt. Je hebt geen idée wat ik allemaal voor haar doe”, briest Arend terwijl hij hevig gebarend verder ijsbeert.

Zij wel dan?, Berend weet niet meer wat hij nog moet zeggen. Hij focust zich op het zorgvuldig prakken van de aardappelen. Arend loopt als een dolle stier langs hem de deur uit. “Als ik het niet meer doe, zou ze het wel merken”.

“Maak je zelf toch niks wijs”  roept Berend nog in een laatste poging. Maar zjn woorden spatten tegen de dichtgeslagen deur uiteen. Verslagen duwt hij zijn  bord koud eten van zich af. Vanachter de geraniums kijkt hij gelaten toe hoe Arend op de fiets springt voor de dagelijkse trip naar zijn ‘moeder’. Berend wrijft driftig in zijn ogen maar het lukt hem niet om zijn tranen onder controle te krijgen. Voor de zoveelste keer.